Krzewy ...w ogrodzie

Zasadziła pięć krzewów
w swoim maleńkim ogrodzie.
W  różnym  czasie.
Dwa - nie przyjęły się.

Dbała o nie, jak tylko umiała.
Pielęgnowała.
On jej w tym pomagał,
donosił wodę , użyźniał wokół glebę.
Gdy ostatni  posadzili
- nie posiadali się ze szczęścia.
Ten sam gatunek - a jakże
inny od pozostałych.

Pewnego słonecznego
i upalnego dnia zostawił ją samą.
Odszedł nagle.
Bez  zapowiedzi.

Na  pamiątkę  pozostawił trzy
krzewy, które razem sadzili ,
o które wspólnie dbali
-  i gorzkie łzy
którymi je zraszać teraz 
musiała.

Minęła jesień i kolejna wiosna ,
aż  któregoś wieczora pojawił się
nieznany nikomu podróżnik.
Wykopał jeden krzew 
i wywiózł w nieznane.

Zostawił dół i puste miejsce,
którego niczym nie umiała zapełnić. 
Dwa pozostałe rosły blisko siebie
targane wiatrami i smagane deszczem.
Coraz dorodniejsze.

Po latach będąc w odległym,
dalekim kraju spotkała jego.
W ogrodzie miał posadzony jej krzew.
Poznała go od razu.
Od korzenia odbijała mała odnoga.

Przyglądała się i łzy popłynęły z oczu.
Krzew w zacienionym kącie 
ogrodu, porośnięty trawą, pokryty
spękaną korą i kolcami nie 
przypominał  w niczym rośliny,
która tak dumnie wznosiła się ku słońcu
- zdobiąc wypielęgnowany jej ogród.

Teraz  skarłowaciała krzewinka
usychała w bezdusznym miejscu.
Nikt  jej nie podlewał .
Sąsiadujące wyższe  rośliny
jeszcze zasłaniały słońce
i odbierały nagromadzoną rosę.
Krople deszczu z  rzadkością
docierały w to miejsce.

Zapragnęła wykopać 
i  zabrać do  siebie  niegdyś odebrany  jej 
dumny , piękny krzaczek .
Korzenie mocno  wrośnięte nie dały się
wydrzeć,- dodatkowo kolce
głęboko poraniły jej dłonie.
Spojrzała ze smutkiem na
znajomy obraz a potok łez
zalewał słabnący wzrok.

Odeszła ze spuszczoną głową.
Wiedziała , że straciła go na  zawsze,
że musi nauczyć sie żyć bez niego.


Przez chwilę pocieszyła się  myślą
-  zostały  jeszcze dwa...
Niknąca nadzieja  ożyła na nowo
może - może
     - jeszcze
             kiedyś..




czarnulka1953
26. 02. 2012.