Wiatr wie za czym tęsknię




Tylko wiatr wie
za czym ciągle tęsknię,
jemu powierzyłam
tajemnice wyszeptane.

Otulam wspomnieniami
przeżyte chwile,
ulotnym marzeniom
przycinam skrzydła.

Wracając z ogródka
zgubiłam radość.

Chowam zaszklone oczy
pod spuszczoną głową,
nie wszyscy muszą
widzieć moje łzy.

Rozdarta wewnętrznie
między tak i nie,
wyrzucam wątpliwe
może za drzwi.

Od trzech dni
zapalam pochodnię,
może złowrogiej ciszy
rozjaśnię wątpliwości.

Zamykam oczy wzdychając -
do wczorajszych westchnień.
Napływające błękity
rozszerzają horyzont.

Za kilkanaście dni
polecę na spotkanie
neapolitańskich zatok.

On będzie czekał
na mnie w Sorrento.




czarnulka1953
28.08.2013.