Przytłoczony diament

 

 

 

 

 

 

zaślepiony
własnym jestestwem
głuchy na podszepty wiatru
pozbawiony luster
wynagradza krzywym
uśmiechem uniżonych

obolały nienawiścią
stacza się 
do  własnego początku
zwichrowania stawiając 
dookoła zasieki

znikomość  świata
przytłacza jego 
wielkość nawet 
gwiazdy wpadają
w kompleksy
przyglądając narcyzowi

on wierny  sobie bufon
depcze  łąkę  po  której
wspiął  się  na  szczyty
własnego "ego"

jak  pierwiosnek
nie  czyni  wiosny
tak  żadna  szlifierka
nie  wygładzi  tego 
cennego  diamentu

żal tylko że dwie głowy